Βιβλία Ενηλίκων

ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΕΞΟΔΟΥ

Η μουσική των λόγων σου με
συνεπήρε
Κι ως την ακολούθησα
Έχασα τα λογικά μου
Οι ανεμοδείκτες δείχνανε
Γαρμπή
Σιρόκο, οι πυξίδες
Εμένα, πάλι, με τράβηξε η
μοσκοβολιά σου
Χάθηκα, στα κόκκινα καρώ σου
Ευτυχώς η Άμπωτις ξεχάστηκε, από
τη Σελήνη.

Η λυρική προέκταση της γλώσσας στην μυθιστορία αυτή κατοικείται από παραστάσεις συναισθημάτων που σε κυριαρχούν κι όταν εγκαταλείπεις την ανάγνωση ανάμεσα στο διάστημα που το κείμενο εντοπίζεται στη διαμεσολάβηση της ταύτισης με το εντοπιζόμενο κάθε φορά διανόημα τής καθημερινότητάς σου, πράγματι μάλλον φαινόμενο του Πάθους.
Το εγχείρημα του νοητού Κόσμου επισημαίνει στην μυθοπλασία ένα επισταμένο αξιακό ήθος που το εμπιστεύεσαι άμεσα στο παρατιθέμενο ζήτημα της αντλημένης από αυτό συμπεριφοράς των χαρακτήρων του βιβλίου. Ο έρωτας εδώ επαναφέρει τον ασύνδετο κειμενικό χρόνο και αποσταθεροποιεί προκλητικά μιαν ενδεικτική στην παράδοση ελληνική οικογένεια, δραματοποιώντας την γνήσια διατύπωση του αφηγήματος σε ρητορική τραγωδία. Παραμένει η ταυτότητα του κειμένου ακέραια και δυσεπίλυτη. Χάλκευση μιας αξιολάτρευτης σκέψης για την αλήθεια σε οποιαδήποτε στιγμή από και μέχρι την ευστοχία έκφρασης των διακυμάνσεών της. Το εγχείρημα εδώ στηρίζεται στην τεχνοτροπία της λεπτομερέστατης συνείδησης στο «υποσυνείδητο» του ερωτικού στοιχείου.
Η οικείωση στην σχηματική μεταλλευτική μιας ιδέας είναι μόνιμη στο σύνολο των παρατεταμένων τρόπων στην πειθαρχία της, όταν παρεμβαίνει. Έτσι το βλέμμα σε μια μεταγενέστερη διείσδυση στην φόρμα ανάγνωσης περιγράφεται μέχρι τέλους αποκλειστικά βραδυφλεγές, έτοιμο στην διαδικασία μιας εμφαντικής αναφοράς, απόθεμα εξαρχής στο δίπολο έρωτας-θάνατος, αρσενικό-θηλυκό σα πρώτη οδύνη τής κατανόησής του αφηγήματος συμπλέοντας με κάθε αγωνία και επιθυμία στον παραπάνω λόγο της ακολουθίας στην παραδοχή, που ωφελεί την βιωματική γραφή, που θα σε μπορέσει.
Η μελέτη των αρχετύπων της ιστορίας αυτής στην μνημονική γραφή εικονίζει την αλήθευση πέρα ως πέρα στην παραπάνω λειτουργία. Το σύστημα των ορισμών με ρητή προσοχή ανακλά την ταύτιση στον καθρέπτη των ονείρων μας στην ψυχή σε τέτοιο βαθμό, που να μας παραπέμπει σε μιαν αλληγορική σκέψη της παραμυθίας. Μετατρέπονται έτσι, ζητήματα σε μεταφορές στο έργο επιτρέποντας την παράθεση μιας προκαθορισμένης διαδικασίας στην σπάνια τοπιογραφία της εν γένει σχεδόν διαπερατότητας στη λογοτεχνική γραφή.
Ομορρυθμεί ο χαρακτηρισμός ενός απαλόγραμμου συναισθήματός μας, που εκτιμά την εσωτερική ανασύνθεση στο μέγεθος της καλαισθησίας του. Ετερόκλητη προτροπή σε μιαν άσκηση ερμηνείας με τη μέθοδο της αυτοαναφορικότητας στα βασικά συστατικά ενός δυσεπίλυτου διανοητικού σχήματος, που καταγίνεται με την προϋπόθεση να το αντιληφθούμε συνδέοντας την ίδια την αισθητική του πράγματος. Που ξέρει να υπάρχει, να μεγαλουργεί, να αφαιρεί με την ίδια δυναμική σε κάθε σύνθεση με την ακρίβεια ωσάν τεχνοκράτης στα ελληνικά γράμματα. Αφορμή συνθήκης το δικαίωμα στον τρόπο μιας δημοκρατικής εκδήλωσης πάθους κάθε αξιακό πολιτεύεσθαι στο ξημέρωμα μας. Η καταγωγική του ρίζα ανάγει την προφορικότητα τού κειμένου αυτόθι σε μιαν ανατροπή, που είναι αντιληπτή στην ιδιωτική μορφολογία τής διατύπωσης σ’ ένα συλλαβικό κορμί με χρονικό φορτίο την λυρική υπόστασή του και ενός δισταγμού καθήλωσης που θεμελιώνει έτσι, την εξήγηση κρυπτικής ανάγνωσής του από ένα άλλο σώμα.
Ασημίνα Αντ. Χασάνδρα

Απλώνω τις λύπες μου
να στεγνώσουν στον χρόνο
εργασία επίπονη και
γεμάτη παγίδες
ειδικά αν ο ήλιος έχει αντίθετη άποψη
και η μορφή σου
–με την επιμονή του ψιλόβροχου
που βροχή δεν το λες
μα αν δεν το πάρεις υπόψη σου
φτάνει μέχρι το κόκαλο–
πεισματικά επανέρχεται
από φόβο μη γίνει ανάμνηση
και περιφέρεται άστεγη
στης λησμονιάς το στερέωμα.

Απόδραση απ’ το Εγώ

Κι άφησα το Εγώ μου να κοιμάται βαθιά,
σκεπασμένο με τα ισχνά φτερά του
και να ονειρεύεται τους αθώους εφιάλτες του.
Χάραμα, η μέρα μισοκοιμισμένη
κι η γη να χασμουριέται.
Ατενίζοντας και χαιρετώντας τον πρωινό ήλιο,
εγκατέλειψα με μιας τον περίκλειστο χώρο μου.
Άφησα μια για πάντα εκείνο το κλουβί
τ’ αναθεματισμένο,
δίχως να το πολυσκεφτώ.
Ξεχύθηκα στην επαναστατημένη γη.
Ήθελα να βγω έξω, να δρασκελίσω γοργά
μακριά απ’ τη φυλακή μου.
Ήθελα ν’ αποδράσω,
ν’ αναπνεύσω καθαρό αέρα,
να σμίξει το βλέμμα μου
με τ’ άλλα βλέμματα, τα λεύτερα,
να ενώσω την μικρή μου κουκίδα
μ’ όλες τις υπόλοιπες
και μαζί να φτιάξουμε
του κόσμου το ωραιότερο ψηφιδωτό.

Χαρμάνια τροπικά
διάφανα σαν πόσιμο νερό
διαυγή σαν καλοκαίρι
υγρά σαν δάκρυα
ελαφρά σαν τη χαρά
απαλά σαν το χεράκι σου
μεγάλα και μικρά σαν στιγμές
ιριδίζοντα σαν επιθυμίες
υποσωματίδια εκρηκτικά
εφήμερα σαν εσένα κι εμένα
μπροστά σου είναι όλα. Έλα να παίξουμε
*
Panthera tigris ή λευκή γονιδιακή μετάλλαξη
Η απόφαση
να αφήσω πίσω στην ομίχλη
τους φαύλους κύκλους των δρόμων
τους μηχανικούς κρίκους των ρολογιών
και τα εξαρτήματα των κατοικιών,
ήρθε, όταν κατάλαβα
πως ήσουν πάντα εδώ
αθόρυβα μαζί μου βηματίζεις
το πέλμα σου είναι το πόδι μου
ίδια ουσία ίδια καρδιά ίδιο πνεύμα
της νύχτας, του τρόμου, της μοναξιάς,
πλάσμα που στην αιχμαλωσία δε ζευγαρώνει˙
η τιμή και η Τιμή της άγριας φύσης, βλέπεις
Το αποφάσισα λοιπόν,
πέταξα κάτω το ποδήλατο και πέταξα
Άλλωστε όλα είχαν πλέον οξειδωθεί
από το αίμα μου το άλλο
Τώρα είμαστε ελεύθερες κι οι δυο,
κολυμπάμε και κυνηγάμε
όπως μας ταιριάζει,
λευκές και μυθικές
στων φεγγαριών τις όχθες
τις υδάτινες
*
Παγίδα
Μαύρος πάνθηρας σε κλουβί
πάει πέρα δώθε
Αρσενικό ή θηλυκό δε διακρίνω
πάει πέρα δώθε
Η ουρά του χτυπάει στα κάγκελα
βρυχάται υπόκωφα
μέσα απ’ την κοιλιά του
Τραγούδι σειρήνας
μαγνητίζει περαστικούς
στέκονται και θαυμάζουν
Το μαύρο στιλπνό του τρίχωμα
πώς πάλλονται τα πλευρά
πώς διαγράφονται τα κόκκαλα
οι ωμοπλάτες πώς κυρτώνουν
στο νευρικό βηματισμό του
πώς γυαλίζουν τα μάτια του
με τη σαγήνη του θηρίου
Καμιά φορά οσμίζεται
κάποιον που τον κοιτάζει για ώρα
Στηλώνει το βλέμμα του πάνω του
ακινητοποιώντας τον
και καθώς η πόρτα του κλουβιού
είναι πάντα ανοιχτή μόνο για τον ίδιο
πατάει το βαρύ του πέλμα αργά
στον αέρα απ’ έξω
Πρώτο βήμα Δεύτερο βήμα
Στο τρίτο
Σπάζει σε μυριάδες κομματάκια γυαλί
Το βράδια με πανσέληνο
επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό
Και κάθε πρωί ο μαύρος πάνθηρας
συνεχίζει το πέρα δώθε μέσα στο κλουβί του
Μοναδικός μάρτυρας το αίμα
που σταλάζει από την ανοιχτή πόρτα
*
Σουρικάτες
Μπαίνω στο λεωφορείο
Πλήθος κόσμου
Τραγουδάω δυνατά το αγαπημένο μου τραγούδι
Όλοι με στραβοκοιτούν
Φτάνω στο κέντρο
Κάποιος στην αιχμή του δρόμου σταματά
Κοιτάζει προσηλωμένος στο κενό
Εστιάζει την προσοχή του για ώρα
Κάπου σε ένα ανύπαρκτο κάτι
Σιγά σιγά κι ένας δεύτερος
Κι ένας τρίτος κι ένας άλλος
(Αν έπεφτα από τον γκρεμό
θα έπεφτες κι εσύ;)
Η δύση στις ερήμους
πίσω και πάνω από τις αμμοθίνες
Βασιλεύει

Κρατάς στα χέρια σου τις 40 απλές και καθημερινές σκέψεις μου.
Αυτές που με καθοδήγησαν ως προς την ελευθερία της ψυχής.
Αυτές που εκτός από οδηγός στο ταξίδι της «Ιθάκης» μου, ήταν και συνοδηγός, και φίλος και εχθρός.
Αυτές, που με κρατάνε μέχρι σήμερα ήρεμο σε κάθε τι τρανταχτό.
Θα διαβάσεις λοιπόν, αν το θέλεις, κάποιες «ανησυχίες» μπορείς να το πεις, που καθώς τις έγραφα, έβρισκα την άκρη στην καθημερινότητα, την διαφορά, το μπλέξιμο και το συναίσθημα.
Αν έφτασες ως εδώ λοιπόν, ότι και αν γίνει στη συνέχεια, οποίος και να είσαι, σου εύχομαι τόλμη, θάρρος και αρετή.
Εγώ θα φυσάω ελπίδα στα πανιά σου και να μην ξεχάσεις ποτέ μα ποτέ να σε προσεχείς.
Καλό ταξίδι.

[Παλαιότερα, έξω και μέσα στο νοσοκομείο υπήρχε, κάτω από έναν κυανούν σταυρό, η ένδειξη: ΗΣΥΧΙΑ]
Ησυχία, διότι η ακρόαση της μουσικής εδώ είναι ανυπεράσπιστη.

Αν το φεγγάρι
ήταν όντως δρεπάνι,
θα ’κοβε τ’ άστρα;

–Ποιο παιχνίδι σου
θες να παίξουμε απόψε;
–Της ευτυχίας.