Ποίηση

Συνεχίζοντας την παράδοση των καλοκαιρινών ποιητικών συλλογών, στις οποίες τα ποιήματα προέρχονται από γεγονότα αυτοβιογραφικά και παράλληλα κοινωνικά, ο Ανδρέας Φλουράκης καταλήγει φέτος στο Τρίτο καλοκαίρι.
Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή πιο ιδιαίτερη, διαφοροποιημένη από τις προηγούμενες. Ενώ στο Πρώτο και στο Δεύτερο καλοκαίρι η θεματική των ποιημάτων προερχόταν από ευχάριστες στιγμές διακοπών και άλλες αντιπροσωπευτικές καλοκαιρινές εικόνες, η συγκεκριμένη έκδοση εμπεριέχει το στοιχείο της νοσταλγίας, της μελαγχολίας, της μνήμης. Δεν λείπουν ούτε εδώ η κριτική της επικαιρότητας, το μαύρο χιούμορ και οι πιο ανάλαφρες στιγμές, αλλά σημαντικό μέρος της συλλογής αποτελεί η πλευρά του οικογενειακού περιβάλλοντος του συγγραφέα, η οποία δεν υπάρχει πια και την οποία επαναφέρει στη μνήμη με τρόπο μεταφυσικό και αινιγματικό.

«Στίχος» ορίζεται ως η έννοια της κεκοσμημένης, αφανούς μουσικής που δημιουργεί ο στιχουργός. Είναι οι άπιαστες νότες σε σχήμα αέρινης υδρόγειου γύρω απ’ το συμπληρωμένο ή άστικτο πεντάγραμμο του συνθέτη. Χωρίς στίχο η μουσική δεν τραγουδιέται. Είναι το εχέγγυο του περάσματος των λέξεων διαμέσου αισθημάτων, αισθήσεων, συναισθήσεων, αναμνήσεων. Είναι το κλειδί της αιτίας και αφορμής των τεσσάρων αυτών νοημάτων ταυτόχρονα. Τα γεννάει, τα διακατέχει, τα διατρέχει, τα διέπει. Και ενώ η πλάση τους κρατιέται εδώ και δεκαετίες σχεδόν αφανέρωτη από τον Ικάριο ποιητή Στέλιο Ε. Λύκο με την παράλληλη έκδοση τριών ποιητικών συλλογών ανά έτη, Πέτρα και Θάλασσα, 1980 / Μικροί Μεγάλοι Πλανήτες, 1997 / Σιωπηρά Έγχορδα, 2015, ο ίδιος μόλις δίνει το εναρκτήριο σήμα για να βγουν στο φως 105 στίχοι του για τραγούδι συν μια Θεατρική Παρλάτα.
Πολύχρωμοι, ποικίλοι, πολυσυμαντικοί ήχοι σε ευθύγραμμη σε αντίθεση και σύνθεση, σμιλεύουν τον αλάβαστρο σε γεωμετρικά και ρευστά σχήματα στα οποία οι του βιβλίου τούτου ενότητες, μετουσιώνονται.
Μέσα τους η κάθε ανάσα φτάνει σε βάθος αέρα και αισθήσεων.
Κάθε αίσθηση και μια ενότητα:
Όραση (στίχος για έντεχνο)
Αφή, (στίχος ερωτικός)
Γεύση (στίχος για νησιωτικό τραγούδι)
Ακοή (στίχος κοινωνικός και πολιτικός)
Αίσθηση της Ισορροπίας (Σατυρικός στίχος)
Αίσθηση της θερμότητας (Στίχος για Λαϊκό)
Όσφρηση (στίχος πρωτόλειος)
Φωτεινά σήματα κόσμων άφθαρτων που υπαγορεύονται από τη λύτρωση και καταλήγουν στην κάθαρση. Έτσι όπως ομολογεί το ήθος του καλλιτέχνη και συνομολογεί η ίδια η έννοια της ομορφιάς. Πάντα τέτοιον αέρα μου ενέπνεε η γραφή του. Ακόμα και την στιγμή της καταμαρτυρίας αυτού του εκτυφλωτικού γαλάζιου φωτός του θερινού ηλιοστασίου, που φθάνει σε θέρμη την απιθωμένη, για πάντα στη γη, νησιωτική πέτρα, τότε ήταν που έφθανε ο χρόνος για μια εκ νέου εκτίναξη έκρηξης εκεί που εκτυλίσσεται το τελευταίο κουπλέ, σαν ωδή στην έννοια της χάρης, της λευτεριάς, της αγάπης. της λεβεντιάς.
Από μια γωνία τέτοια της διανόησης κι από εκείνη την κατεύθυνση της βαθειάς διάστασης θα φανερώνονταν -πάντα ένιωθα- ο από μηχανής της μετάληψης Θεός.

Άπαντα τα ποιήματα του ποιητή σε οριστική μορφή και σειρά.

η αρχή του όντος
εδώ
η ιστορία σταμάτησε
στο πανόραμα το κοσμικό
στην απόλυτη αξία.
Στις άκρες του κόσμου.
Εδώ
το θρόισμά του
χροιά του συμπαντικού ψιθύρου
ιδέα ποιητική, η μορφολογική δομή
υφαίνει τη σύνθεση της συμφωνικής υφής
συμπυκνώνει μεγαλείο και ταπεινότητα
και η ματιά
του Θεού των Θεών
πλανήθηκε όταν κατέβηκε.
Εδώ
στο μοναδικό
στον αιώνια κρυφό
χώρο λατρείας
του Άγιου Φωτός
για τη σύνοδο των Θεών
από τον μενεξεδένιο ουρανό.
Ανέγγιχτος
ο χρόνος στον κόσμο
αυτό
της αιωνιότητας, που
το παρελθόν ξορκίζει
το παρόν
και αποκαλύπτει
τον υπεσχημένο
έσχατο παράδεισο
επί γης…